Όλα είναι μουσική

«Άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά και άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη…» ακούγεται από το ραδιόφωνο και δυναμώνω λίγο την ένταση.

Δεν ξέρω γιατί αλλά συνηθίζω να συνδέω ακόμα ανθρώπους με τραγούδια.Τραγούδια μου φέρνουν στο μυαλό εικόνες, ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις.Και σε ποιον δεν φέρνουνε άλλωστε μιας και όλα μας τα συναισθήματα περιγράφονται τόσο όμορφα μελοποιημένα.

Ποιος ερωτευμένος δεν τραγούδησε «Αχ, αγάπη»? Ποιος μεθυσμένος δεν θέλησε να πιει όλο το Βόσπορο και ποιος χωρισμένος δεν βρέθηκε σε ένα μπουζουξίδικο και δεν έκλαψε μαζί με τους άλλους που δεν γιορτάζουνε ποτέ? Όταν μια παλιά αγάπη επιστρέφει το σημάδι θα μαρτυραεί πως δεν είμαστε δυο ξένοι και όταν μια καινούργια έρχεται της λέμε «Καλημέρα»…

Η μουσική είναι απίστευτη παρηγοριά κάτι τέτοιες ώρες που το τσιγάρο σιγοκαίεται στο τασάκι και εγώ ταξινομώ τις σκέψεις μου για να γράψω ένα κείμενο. Μου έλειψε αυτή η κατάθεση σκέψεων και η ανάληψη της από ανθρώπους. Γιατί αυτό λείπει σήμερα από τις σχέσεις, η αμοιβαία ανταλλαγή σκέψεων. Κάπου εκεί λοιπόν έρχεται η μουσική και μια μελώδια ξαφνικά ενώνει τους ανθρώπους…Και αυτό είναι μαγικό!

«Ένα χειμωνιάτικο πρωί» ακούω τώρα και σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι αυτή την ώρα είναι ξύπνιοι και ακούν το ίδιο κομμάτι. Και πόσοι απ’ αυτούς σκέφτονται τα ίδια πράγματα με μένα. Επίσης πως μεταφράζει ο καθένας το στίχο και ποιο σημείο τον αγγίζει περισσότερο?

Εσείς τι ακούτε τώρα?

Υ.Γ. - Μόλις έβαλα το αγαπημένο μου τραγούδι και με αυτό κλείνω την ανάρτηση.